O Alain de Benoist για τον "τελευταίο άνθρωπο".

Ο "τελευταίος άνθρωπος" είναι αυτός που "ζει πιο πολύ", γιατί είναι αυτός που διακινδυνεύει λιγότερο. Δεν μετρά την αξία της ζωής με την έντασή της (όπως ο Ήρωας) αλλά με τη διάρκειά της. Δεν αναρωτάται τι θα μπορούσε να δώσει στη ζωή (όπως ο Ήρωας), αλλά τι θα μπορούσε να πάρει από αυτήν. Οι "τελευταίοι άνθρωποι" είναι οι "μετριότητες" του Μοντερλάν, οι "παλιάνθρωποι" του Ζαν Πωλ Σάρτρ. Είναι οι "άνθρωποι - πυγμαίοι" προσεκτικοί στο να προφυλαχθούν από κάθε συγκίνηση, να προφυλαχθούν
από κάθε μεγάλο πόνο και κάθε μεγάλη χαρά. Η Ευρώπη των μαζών: Αυτό που ο Χάιντεγκερ ονομάζει "η βασιλεία του Κανείς".




(Από το βιβλίο του "Η γενοεαλογία της ηθικής του Νίτσε", μτφρ Ανδρέας Δενδρινός, εκδ Ελεύθερη Σκέψις)