Ο H. P. Lovecraft για το νέγρο.

Αποτελεί θεμελιώδη κανόνα πως ο νέγρος είναι βιολογικά κατώτερος από όλες τις Λευκές, ακόμα και τις Μογγολικές, φυλές και στους Βόρειους λαούς πρέπει να υπενθυμίζεται συχνά ο κίνδυνος που μπορεί να προκληθεί στην περίπτωση που αφήνουν ελεύθερα το νέγρο να απολαμβάνει τα προνόμια της κοινωνίας και της διακυβέρνησης του τόπου.

Ο Σκοπός της Αριστερής Ατραπού.

Το παραδοσιακό μονοπάτι της μαγικής Τέχνης είναι η Δεξιά Ατραπός η οποία στοχεύει στην αποκατάσταση της πρωταρχικής σχέσης μεταξύ ανθρώπου και θεϊκής ουσίας. Προσευχές, τελετές και ενάρετος τρόπος ζωής σύμφωνα με τους νόμους του (οιουδήποτε) Θεού, θεωρούνται ως μονοπάτια επιστροφής στο χρόνο, πριν την Πτώση.
Υπάρχει, παρόλα αυτά, κι ένα άλλο μονοπάτι: η Αριστερή Ατραπός η οποία βαθαίνει και ολοκληρώνει την Πτώση. Εκείνος που εξασκεί την Σκοτεινή Τέχνη συνεχίζει την Πτώση από τον Θεό προκειμένου να επιτύχει ατομική θειότητα.
Ο λόγος πίσω από την Πτώση περιγράφεται συχνά ως ύβρις και αυτή η ύβρις είναι η αναζήτηση του ανθρώπου για Γνώση και δυνάμεις οι οποίες δεν προορίζονταν για αυτόν. Ο Σκοτεινός Νόμος υπόσχεται να οδηγήσει τον Μύστη

Ο Εκατόνταρχος

(του Οδυσσέα Πατεράκη)


Απόψε ο εκατόνταρχος φάνηκε σιωπηλός.
Και βλοσυρά περνώντας
μπροστά από την παράταξη των στρατιωτών,
κοιτούσε
με μάτι αγριεμένο τις ασπίδες.
Σταμάτησε στη μέση. Μαχητές, μας είπε,
ο άθλιος σφετεριστής του θρόνου,
ο σκοτεινός συγγενοκτόνος,
πέρασε στη νίκη.
Κι' αφού
σε τέτοιο πλέον αντίστρατο στρατό
να μείνω δεν αρμόζει στην τιμή μου
κι' αφού χωρίς στρατό η ζωή μου θα 'ναι άδεια,
το κοντοσπάθι μου τη λύση θα μου δώσει
διαπερνώντας σύσαρκα το γέρικο κορμί.
Μα πρίν η θεία πυρά τη σάρκα μου τυλίξει
κι' οβολοδέκτης ο βαρκάρης του Αχέροντα,
με τα πορθμεία στο χέρι,
κωπηλατώντας μ' οδηγήσει στον Άδη,
μια χάρη θα ζητήσω :
Αν κάποτε πικράθηκε κανείς
με λόγον εδικό μου ή πράξη
ας συγχωρήσει τ' άξεστό μου στόμα, τα χέρια, το μυαλό.
Χωριάτης είμαι. Τους βαθμούς τους πήρα μεσ' στη μάχη,
σε μάχες για πατρίδα, για θεούς.
Κι' ακόμη,
συμμαχητές μου εσείς παλαίμαχοι της Ρώμης,
αν ποτέ σας ρωτήσει η Ιστορία,
να μην ντραπείτε
πως πολεμήσατε υπερήφανα να πείτε
τον άθλιο σφετεριστή του θρόνου,
το σκοτεινό συγγενοκτόνο, τότε
στην τελευταία μάχη των εθνών με τους μισάνθρωπους
κι' "εν τούτω νίκα" σταυρωτήδες της ζωής...

Απολείπειν ο θεός Aντώνιον.

(του Κ.Π.Καβάφη)


Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.

Περί Μίσους

Θεωρώ το Μίσος ως ένα αρκετά παρεξηγημένο και υποτιμημένο συναίσθημα. Συχνά έρχεται σε αντίθεση με το υπερεκτιμημένο συναίσθημα της Αγάπης και προβάλλεται ως η έκφραση κατώτερων ενστίκτων του ανθρώπου, γενικότερα ως κάτι «Κακό», πράγμα που δεν αληθεύει σε αρκετές περιπτώσεις.
Το Μίσος μπορεί να νικήσει το Φόβο. Μπορεί να κρατήσει τη φλόγα αναμμένη να σιγοακαίει μέχρι τη λυτρωτική (για πολλούς) ώρα της Εκδίκησης.
Το Μίσος μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει τον κινητήριο μοχλό, την ώθηση για την υπερνίκηση ενός εμποδίου, κατάσταση η οποία πηγάζει από ή/και οδηγεί στη Θέληση για Δύναμη. Αυτή η Θέληση για Δύναμη