O Robert Brasillach για το Δίκαιο.

Δεν νοιαζόμαστε για τους εαυτούς μας σε αυτήν την αβεβαιότητα της αυγής που το τσουχτερό κρύο παγώνει τα δάχτυλα, ώστε να εγκαταλείψουμε τον αγώνα ή να μετανιώσουμε. Νοιαζόμαστε, περισσότερο από ποτέ, να παραμείνουμε πιστοί σε αυτό που υπήρξε το Δίκαιο, και που συνεχίζει να παραμένει ακόμη. Και το Δίκαιο δεν βρίσκεται

Ο Ιούλιος Έβολα για την πρωταρχική φύση της Αριστοκρατίας.

Ο Ινδοάριος πολιτισμός αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα μιας από τις πιο τέλειες εφαρμογές των αρχών της Αριστοκρατίας. Σε αυτόν τον πολιτισμό, η τάξη των brahmana δεν ήταν στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας λόγω της υλικής δύναμης ή του πλούτου της ή λόγω της ιερατικής της οργάνωσης. Μόνο η θυσιαστήρια τελετουργία, η οποία ήταν προνόμιό της, προσδιόριζε την ανώτερη θέση της σε σχέση με τις άλλες τάξεις.
(...) Το μεγαλείο μιας τάξης προσδιοριζόταν από τη δυσκολία και τη χρησιμότητα των λειτουργιών που επιτελούσε. Στον κόσμο της παράδοσης, τίποτα δεν εκτιμιόταν περισσότερο από τις πνευματικές επιρροές που η τελετουργία μπορούσε να ενεργοποιήσει μέσω των αναγκαίων δράσεων. Τίποτα δε

Ο Alain de Benoist για τον αντικομμουνισμό.

Δεν είμεθα πρωταρχικώς αντικομμουνιστές. Ο αντικομμουνισμός μας είναι δευτερογενής. Απορρέει φυσιολογικώς και λογικώς, από τον αντί-εξισωτισμό μας. Υπάρχουν τρία μεγάλα ρεύματα μεταξύ εκείνων, τα οποία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, καταγγέλουν τον εξισωτισμό: 

1) Αυτά που αντιτίθενται στον κομμουνισμό. 

2) Αυτά που αντιτίθενται στον φιλελευθερισμό ως γεννήσαντα τον προηγούμενο και 

3) Αυτά που αντιτίθενται το ίδιο και στον ιουδαιοχριστιανισμό, ως θεμελιωτή του κοινού υποστρώματος, από όπου προέρχονται με κοσμική πλέον μορφή, οι άλλοι δύο. 

Ανήκομεν βεβαίως εις την τρίτη κατηγορία: αυτήν των συνεπών αντι-εξισωτιστών! Όταν συγκρίνωμε