Ο Friedrich Nietzsche περί καλού και κακού.

Τι είναι καλό; - Καθετί που ανυψώνει στον άνθρωπο το αίσθημα της δύναμης, τη θέληση για δύναμη, την ίδια τη δύναμη.
Τι είναι κακό; - Καθετί που ξεπηδά από την αδυναμία.
Τι είναι ευτυχία; - Το αίσθημα ότι μεγαλώνει η δύναμη - ότι μια αντίσταση υπερνικιέται.
Όχι αυτάρκεια, αλλά περισσότερη δύναμη. Όχι ειρήνη γενικά, αλλά πόλεμο. Όχι αρετή , αλλά παλικαριά. Αρετή απαλλαγμένη από μοραλίνη.
Οι αδύναμοι και οι αποτυχημένοι πρέπει να αφανιστούν: πρώτη πρόταση της δικής μας αγάπης για τον άνθρωπο. Και πρέπει να τους βοηθήσουμε σε αυτό το πράγμα.
Τι είναι πιο βλαβερό από οποιοδήποτε ελάττωμα; - Το ενεργό συμπάσχειν με όλους τους αποτυχημένους και τους αδύναμους.

Αριστερή Ατραπός και Αντινομισμός.

Στην Αριστερή Ατραπό, ο αντινομισμός θεωρείται ως μια μέθοδος μύησης. Αυτός όμως ο αντινομισμός συχνά ερμηνεύεται με έναν ρηχό τρόπο. 

Ο αντινομισμός δεν αντιστοιχεί στην εγκληματικότητα, την προκλητικότητα και τον αμοραλισμό.  Αντιθέτως αποτελεί ένα...

Ο Dr Joseph Goebbels για την Ποίηση, τους Καλλιτέχνες και την Πολιτική.

-Δεν μου αρέσουν οι «επαγγελματίες» ποιητές ή οι «συγγραφείς». Ένας πραγματικός ποιητής είναι σαν ένας ερασιτέχνης φωτογράφος της ζωής. Έτσι κι αλλιώς, ένα ποίημα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα φευγαλέο στιγμιότυπο μιάς καλλιτεχνικής ψυχής. Τέχνη είναι η έκφραση...

Αδόλφος Χίτλερ

(του Οδυσσέα Πατεράκη)

Σαν "προπατορικό αμάρτημα" ήρθες,
σαν "αλλοτρίωση".
Μακρυά απ' των "αρμαγεδώνων" τη φτηνή ανεπιείκεια
και μακρυά
από γελοίες "επαναστάσεις" της πλεμπάγιας.
Χωρίς ...παραδεισένια κρινολούλουδα,
χωρίς θολούρες της κοινόβιας ευωχίας.
Το χρόνο αγάπησες σαν έρωτα ανεκλπήρωτο
σαν κάποια απλή εξιδανικευμένη αμαρτία.
Ήρθες σαν την υπέροχη στιγμή τη δυνατή
που δεν ψευτίζει μέσα στο αιώνιο.
Οι αιωνιότητες ! Αυτές οι αιμορουφίχτρες των στιγμών !
 Προσπέρασες
κι' είπες στο τώρα και στο εδώ να στηλωθείς
κι' ευλαβικά τον παφλασμό ν' αφουγκραστείς
του κύβου καθώς πέφτει
μες' στο Ρουβίκωνα.
Τι 'ναι άλλωστε η αιωνιότητα
μπροστά σε μια υπέροχη στιγμή...

Νυρεμβέργη αντίστροφη

(του Νίκου Ορφανουδάκη)

Εξορίες λοιπόν, φυλακές και κρεμάλες.
Δώσατε την χειραψία,
Πάνω απ' τα συντρίμμια της Ευρώπης
Και το μάτι σας μετρούσε
Ποιος στον άλλο πρώτος
Το μαχαίρι του θα καρφώσει.

Πως όμως θα ησυχάσετε "Ελευθερωτές"
με τα τρελά απ' τις πυρκαγιές μάτια της Δρέσδης
καρφωμένα στις αποφάσεις σας;
Σας ειρωνεύεται το μακάβριο χαμόγελο
Των παιδικών κρανίων της Χιροσίμας
-μα σε συνείδηση που δεν υπάρχει
βαραίνουν άραγε ποτέ τα "ημέτερα εγκλήματα";

Επαγγελματίες σωτήρες,
η Ιστορία σας χρωστά μια Νυρεμβέργη αντίστροφη.

Τραγούδι στον Andre Chenier

(του Robert Brasilliach)

Του Παρισιού διασχίζοντας την ξέφρενη την πόλη
επάνω σε ένα δίτροχο επήγαινες μικρό
του Ορφέα το τραγούδι έχοντας μες στην καρδιά ζεστό
και τη χλωμάδα του κελιού πάνω στο πρόσωπό σου
στην λαιμητόμο χάνεται το βήμα το δικό σου
Ω αδελφέ με ακρωτηριασμένο τον λαιμό.

Γράμμα από το Ανατολικό Μέτωπο

(του Φαίδρου Μπαρλά)

Πώς περνούσε μιαν άνοιξη στο Παρίσι ο θρίαμβος!
Μες στις γκρίζες στολές, νικητές παρελάσαμε!..

Όνειρο μου γλυκό μες στα χιόνια,
τα τραγούδια, τ' αρχαία βιβλία...

Μεγαλώσαμε σαν τα παιδιά
που δεν τ' αγαπάει κανείς,
γιατί έχουν κακό χαρακτήρα
και σαν τα μαλώνει ο δάσκαλος
και τα κοιτάν οι κοπέλες
κρύα και αδιάφορα,
αυτά ονειρεύονται νίκες
και στεφάνια από φύλλα χλωρά...

Έμποροι, κλόουν, μαρξιστές διανοούμενοι,
δικηγόροι, τροτέζες, αρτίστες ωχροί,
μας κοιτάν απ' τα δυο πεζοδρόμια
όσο εμείς προχωρούμε
νικητές στο Παρίσι...

Τα βήματά μας στις πλάκες
είν' ένα νέο τραγούδι
ένας νέος ρυθμός.

Ένας νέος ρυθμός, βαρύς και μονότονος,
που ποτέ δεν ακούστηκε ως τώρα
και ποτέ δεν θα πάψει να ακούγεται,
όσο υπάρχουν χώρες ασκλάβωτες,
σύνορα απέραστα, όνειρα ανέγγιχτα:
-Όχι μόνο "ως εδώ", ούτε μόνο "ως εκεί",
μα πιο πέρα και πάντα πιο πέρα!..

Πιο πέρα και πάντα πιο πέρα!-
καρδιά μου, να μην κουραστείς!..

(Άτιτλο ποίημα νο.2 του Dr Joseph Goebbels από την νουβέλα του «Michael».)

Σε ονειρεύτηκα
Είχες ξαπλώσει πλάι μου,
Το χλωμό φεγγάρι παιχνίδιζε γύρω από το αριστερό σου χέρι.
Χέρι λευκό σαν το χιόνι.
Το δεξί σου χέρι, ακουμπισμένο πάνω στη καρδία σου,
Ανεβοκατέβαινε μαζί με το στήθος σου.
Και καθώς ήμουν εκεί ξαπλωμένος, αγωνιζόμενος μαζί σου,
Σε άκουσα
Απεγνωσμένα να καλείς το όνομά μου,
Πολύ απαλά, σαν να έκανες μια παράκληση,
Κι ένα αίσθημα πόνου με κατέλαβε
Μελαγχολία μαζί με έκσταση και οδύνη.
Σαν να με είχες επικαλεστεί, σηκώθηκα,
Γονάτισα μπροστά στο κρεβάτι σου,
Έθαψα το κεφάλι μου μέσα στα στήθη σου
Και φίλησα το λευκό σου χέρι.

Ξαναντάμωμα

Την θυμάμαι...

Μέσα απ' τους ωκεανούς του Χρόνου

Τότε που χωρίστηκε η Φυλή μας

Κι εκείνη τράβηξε για τον παγωμένο Βορρά...

...Και αν μου είχαν πει οι δαίμονες

Που με φυλούσαν χρόνια

Πώς πάλι κάποιο δειλινό τα μάτια της θα δω

Θα έμενα αμόλυντος Εκείνη να προσμένω

Καμιά δε θε να γνώριζα πριν ξαναγεννηθώ

Μέσ’ στα λευκά τα στήθη της που κρύβουν την καρδιά της

Κι εκεί κρυφά θα πέθαινα πριν να με δει το φως...

Ο Σελίν για την ματαιοδοξία της πλειονότητας.

Αυτό που κατά βάθος χρειάζεται για να εξασφαλίσεις ένα είδος ειρήνης με τους ανθρώπους, επισφαλείς εκεχειρίες είναι αλήθεια, πλην όμως πολύτιμες, είναι να τους επιτρέψεις σε κάθε περίπτωση να σωριαστούν φαρδιά πλατιά, να κυλιστούν μέσα στους σαχλοκομπασμούς τους. Δεν υπάρχει ευφυής ματαιοδοξία. Είναι ένστικτο. Κι ούτε υπάρχει άνθρωπος που να μην είναι πάνω από όλα ματαιόδοξος.

Ο Friedrich Nietzsche για την φυσική αξία του εγωισμού.

Η φιλαυτία αξίζει τόσο όσο αξίζει, από φυσιολογική άποψη, εκείνος που την έχει: μπορεί να αξίζει πάρα πολύ, μπορεί επίσης να μην αξίζει τίποτε και να είναι αξιοκαταφρόνητη. Για κάθε μεμονωμένο άτομο, πρέπει να διερωτηθούμε αν αντιπροσωπεύει την ανιούσα ή την κατιούσα γραμμή της ζωής. Μια απόφαση στο σημείο αυτό μας δίνει έναν κανόνα για το πόσο αξίζει η φιλαυτία του.

Ο Arthur Schopenhauer για τη σχέση της μοναχικότητας με την προσωπική αξία του κάθε ατόμου.

Ο εξαναγκασμός είναι αχώριστος σύντροφος κάθε κοινωνικής συναναστροφής, και κάθε τέτοια συναναστροφή απαιτεί θυσίες, οι οποίες είναι τόσο πιο βαριές όσο πιο αξιόλογο είναι το άτομο. Κατά συνέπεια, κάθε άνθρωπος θα αποφύγει τη μοναξιά, θα την υπομείνει ή θα την αγαπήσει ακριβώς ανάλογα με την προσωπική του αξία. Γιατί στη μοναξιά ο αξιολύπητος θα αισθανθεί όλη τη θλιβερότητά του και το ανώτερο πνεύμα όλο το μεγαλείο του. Κοντολογίς: καθένας θα αισθανθεί αυτό που ο ίδιος είναι.

Με Λουλούδια, και με Γυναίκες

(του Charles Cros)

Με Λουλούδια, και με Γυναίκες,

Με Αψέντι, και μ' αυτήν την Φωτιά,

Μπορούμε για λίγο να εκτραπούμε,

Να παίξουμε τον ρόλο μας σε κάποιο δράμα.

Αψέντι, ένα χειμωνιάτικο απόγευμα,

Φωτίζει πράσινη την καπνιασμένη ψυχή.

Και Λουλούδια, στην αγαπημένη,

Ευωδιάζουν πριν την καθαρή Φωτιά.

Αργότερα, τα φιλιά χάνουν τη γοητεία τους,

Έχοντας διαρκέσει αρκετές εποχές.

Και ύστερα απ' αμοιβαίες προδοσίες,

Μια μέρα χωρίζουμε δίχως ένα δάκρυ.

Καίμε γράμματα και ανθοδέσμες,

Και το κιόσκι μας παίρνει η φωτιά.

Και αν η θλιβερή ζωή διασώζεται,

Υπάρχει ακόμη το Αψέντι και οι λόξιγκές του.

Τα πορτραίτα καταβροχθίζονται απ' τις φλόγες,

Καμμένα δάχτυλα τρέμουν.

Πεθαίνουμε από ύπνο μακρύ
Με λουλούδια, και με Γυναίκες.

Ο Alain de Benoist για την ισότητα

«Κατ’ εμέ ο εχθρός δεν είναι η Αριστερά ή ο κομμουνισμός ή ακόμη η ανατροπή, αλλά ακριβώς αυτή η ιδεολογία της ισότητας, της οποίας οι διατυπώσεις, θρησκευτικές ή κοσμικές, μεταφυσικές ή δήθεν επιστημονικές, δεν έπαψαν να ανθούν εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια». 

Αρχαίο Πνεύμα

Αρχαίο πνεύμα, αθάνατο

Φωλιάζει στην καρδιά μου

Ύμνο φωνάζω δυνατά

στου δάσους το σκοτάδι

Και με τ’ Αστέρι της Αυγής

Φωτίζω την ψυχή μου

Που μαύρη την κατάντησαν

Ρακένδυτα κοράκια...

Κι ένα τραγούδι με καλεί

Απ’ τον αυλό του Πάνα

Του τραγοπόδαρου θεού

Τ’ όμορφου κερασφόρου

Να πιώ κρασί σου Κύρη μου

Υιέ της Περσεφόνης

Και να μεθώ αέναα

Μακριά απ’ τους ανθρώπους.

Ο Σελίν για το χρήμα

...Είχαν μπει ανάμεσά μας αυτές οι 100 πεντάρες. Φτάνουν 100 πεντάρες για να μισήσεις και να θες να ψοφήσουν όλοι τους. Δεν έχεις αγάπη να σπαταλήσεις στον κόσμο τούτο, όσο θα υπάρχουν οι 100 πεντάρες...

(Άτιτλο ποίημα του Dr Joseph Goebbels από την νουβέλα του «Michael».)

Θυμώνω, απελπίζομαι!

Πρέπει να βγω από δω.

Η βροχή σκάει στο πρόσωπό μου.

Μοναχικότητα.

Η ζωή είναι πικρή.

Είμαι καταδικασμένος να μείνω μόνος. Καταστρέφω τον εαυτό μου με τους άλλους.

Είμαι από εκείνους που προορίζονται να παραμείνουν μόνοι..

Περπατώ αργά μέσα στη λάσπη και το νερό. Περαστικοί γελούν μαζί μου.

Δεν μπορώ πλέον να πιέσω και να σπρώξω.
Ήμουν νέος. Το όνειρό μου τέλειωσε.

Σκοτεινός Ιεροφάντης

Πριν σκοντάψεις,

Χαμήλωσε το βλέμμα να δεις το εμπόδιο

Και νιώσε πως είναι κατώτερό σου.

Πέρνα το.

Κι έπειτα σήκωσε το βλέμμα ψηλά.

Αντίκρυσε περήφανα

Τον πιο Μελανό Ήλιο της ψυχής σου.

Ντύσου τη μαύρη στολή του Ιεροφάντη

Και φώναξε δυνατά: Ζήτω ο Θάνατος!