O Oscar Wilde για το ποτό.

Μετά το πρώτο ποτήρι, βλέπεις τα πράγματα όπως θα επιθυμούσες να είναι. Μετά το δεύτερο, βέπεις τα πράγματα όπως δεν είναι. Τελικά, βλέπεις τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα, κι αυτό είναι το πιο φρικιαστικό πράγμα στον κόσμο.

Η Marie Corelli για το Αψέντι.

Ζωή χωρίς αψέντι; Δεν μπορώ να την φανταστώ! Για μένα θα ήταν αδύνατο! Θα απαγχονιζόμουν, πνιγόμουν ή θα πυροβολούσα τον εαυτό μου πέρα από κάθε όριο, από καθαρή οργή για την συνεχή σκληρότητα και αδικία του κόσμου - αλλά με το θείο νέκταρ του Ολύμπου μπορώ να αρνηθώ την κακοτυχία και να καγχάσω απέναντι στην ένδεια, σαν αυτές να ήταν οι πιο ασήμαντες παλιατζούρες! Ελάτε! - Στην υγειά σας, γενναίοι μου! Πιείτε μαζί μου!

Πηγή

Κάτοπτρα

(της Αλεξάνδρας Χορευταρή)

Ξεσκέπασε τα κάτοπτρά σου άνθρωπε.

Διώξε από πάνω σου του δόλου τη σκιά. 

Τ' αρχέγονα τα ένστικτα τα πνίγεις και γελάς. 

Τάχα ποιανού αλήθεια κοροϊδεύεις; 

Ότι φοβάσαι, ότι αγαπάς, 

μορφή τους δίνεις κι όνομα. 

Μα είναι μονάχα αντανάκλαση 

στου απώτερου του κόσμου σου τα πάθη. 

Κι αν είσαι φάρος ή έρεβος, 

πάλι μονάχος θα 'σαι. Σαν όλοι. 

Στο ψέμα μη βολεύεσαι, πολέμα. 

Ένα είναι όλα, ένα κι εμείς. 

Όρια η ψυχή δεν έχει' 

Μες' τον αέναο στρόβιλο η δική σου στιγμή, 

ενέργεια με πρόσημο. 

Να 'σαι περήφανος για τους σταυρούς σου. 

Ξεσκέπασε τα κάτοπτρά σου άνθρωπε. 

=4141=

Ο Jose Antonio Primo de Rivera για την «Τάξη της Δεξιάς».

Από τα μέχρι τώρα γεγονότα βγαίνει το συμπέρασμα πως το πρώτο μέλημα όλων αυτών που παρουσιάζονται σαν δεξιοί είναι η «αποκατάσταση της τάξεως». Μετά το τέλος της περιόδου του αγώνος, κανένα από τα μέλη μας δεν πρέπει να συμμερισθεί ή να συμμετάσχει στην πραγματοποίηση τέτοιων προθέσεων.

Θέλομε και εμείς την τάξη, μια τάξη όμως ολότελα διαφορετική. Το ισχύον κοινωνικό καθεστώς, το μοναδικό ίσως πράγμα που κατόρθωσε να διασωθεί από την επανάσταση, μας φαίνεται σε γενικές γραμμές ά χ ρ η σ τ ο.

(Από το βιβλίο "Λόγοι Μάχης", εκδ. Ελεύθερη Σκέψις)

Εκάτη

(της Κυριακής Παπαλεωνίδα)

Τη θλίψη µου εκφράζω µέσα από την ποίηση

Για την αδίστακτη µοίρα, που σηµαδεύει τους ανθρώπους.

Και µε αναγκάζει το προσωπείο να φορώ της πραγµατικότητας.

Να δέχοµαι της µαταιότητας την ανυπαρξία.

Το να µένω και τη ζωή αυτή να υποµένω 

αδύνατο και αβάστακτο φαντάζει.

Η ενοχή µου δαίµονας θα γίνει και θα µε πνίγει, 

θα πάρει τη µορφή µιας γάτας στο σκοτάδι.

Στα µάτια µου πλέον το πέπλο του τέλους

κι εγώ φοβάµαι τον Αλλόκοσµο και τα φάσµατά του.

Στο παλάτι του Ζόφου αρνούµαι να παγιδευτώ. 

Βασίλισσα και υπόδουλη στον Άρχοντα Σκουλήκι.

Ποτέ δε θα σου µαρτυρήσω, 

αν η καρδιά µου, 

κατακτηθείσα από το έρεβος 

Κατέκτησε την άβυσσο.

Θα ορκιζόµουν πως δεν θυµάµαι την ακριβή ηµεροµηνία που µε εγκατέλειψε η δέσποινα Εκάτη, µιας και η µνήµη µου έχει εξασθενίσει από την πάροδο του χρόνου. Όµως το σκοτεινό τελεσίγραφο που άφησε, την πανσέληνο της απελευθέρωσής της, λειτουργεί σαν καρφί που τσιµπά το µαξιλάρι της µνήµης µου κάθε βράδυ. Πέρασαν δεκατρία χρόνια, όµως το φάντασµα της παρουσίας της συνεχίζει να έρχεται χαρούµενο την ίδια ώρα κάθε νύχτα και να µου υπενθυµίζει την ανικανότητά µου ως ανθρώπου. Μία ανικανότητα που την ανάγκασε να σπάσει τα ιερά δεσµά της σχέσης µας και να αφήσει την ύπαρξή µου, για άλλη µια φορά, µοναχική και µετέωρη.

Βρίσκοµαι στη σκοτεινή κλίνη του παρόντος, µέσα σε αυτό το ησυχαστήριο του σώµατος και της ψυχής. Ο µοναχισµός φαίνεται να ταιριάζει στη µοναδικότητα και την ιδιορρυθµία του χαρακτήρα µου. Το λυτρωτικό µου κελί µε προστατεύει από τους δαίµονες του παρελθόντος, οι οποίοι καταδεικνύουν το ανυπόφορο ιστορικό µου. Κάθε βράδυ στο τζάµι του ιδιωτικού µου δώµατος καθρεπτίζονται είδωλα, που παίρνουν άλλοτε την µορφή του προσώπου µου και άλλοτε της αγαπηµένης µου Εκάτης. Τσακισµένος από τη θλίψη, κοιτώ το αιµατοβαµµένο ποίηµα, γραµµένο µε κόκκινο µελάνι, και το καταραµένο δαχτυλίδι, που κείτεται κάτω από τον τελευταίο στίχο. Διαβεβαιώνω τον εαυτό µου πως µε αγαπούσε· αγάπη που, όπως αποδείχτηκε, δεν άξιζα από την πολυαγαπηµένη µου µνηστή.Δεν

Ο Friedrich Nietzsche για τους «καλούς» και «άγιους» ανθρώπους.

Η έννοια του «Θεού» επινοήθηκε ως έννοια αντίθετη προς τη ζωή (...) 

Η έννοια του «επέκεινα», του «αληθινού κόσμου», επινοήθηκε για να υποτιμήσει τον μόνο κόσμο που υπάρχει (...)

Η έννοια της «ψυχής», του «πνεύματος» και τελικά της «αθάνατης ψυχής» επινοήθηκαν για να περιφρονήσουν το Σώμα, για να το κάνουν άρρωστο – «άγιο» (...)

Η έννοια της «αμαρτίας» επινοήθηκε μαζί με το όργανο βασανιστηρίων που της ταιριάζει, την «ελεύθερη θέληση», προκειμένου να δημιουργήσει σύγχυση στα ένστικτα, να κάνει

My Red, Red Moon

(του Ευθύμη Καραδήμα)


Love is the realm of moon
Love is the gate to my ivory dreams
Love is the deep red wine I'm drawn into
Love is my eyes, diving in the lakes of thou face

Love is the poison I'm dying to taste
Love is the highspirited thorn that keeps beauty pure
Love might be the reason you were born
Love is pain, and O' damn...
...I'm dying to see you suffer