Ο Dr Joseph Goebbels για την Ποίηση, τους Καλλιτέχνες και την Πολιτική.

-Δεν μου αρέσουν οι «επαγγελματίες» ποιητές ή οι «συγγραφείς». Ένας πραγματικός ποιητής είναι σαν ένας ερασιτέχνης φωτογράφος της ζωής. Έτσι κι αλλιώς, ένα ποίημα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα φευγαλέο στιγμιότυπο μιάς καλλιτεχνικής ψυχής. Τέχνη είναι η έκφραση...

του αισθάνεσθαι. Ο Καλλιτέχνης διαφέρει από τον μη-καλλιτέχνη στην ικανότητά του να εκφράζει αυτό που αισθάνεται. Κάποιος Καλλιτέχνης το κάνει σε έναν καμβά, κάποιος άλλος με τον πηλό, ένας τρίτος με τις λέξεις κι ένας τέταρτος με το μάρμαρο. Ο Πολιτικός είναι και αυτός ένας Καλλιτέχνης. Για αυτόν, το έθνος είναι ακριβός ότι η πέτρα για τον γλύπτη. Ηγέτης και μάζες, είναι κάτι σαν ζωγράφος και χρώματα.

Πολιτική είναι η καλή τέχνη του κράτους, όπως ακριβώς η ζωγραφική είναι η καλή τέχνη των χρωμάτων. Για αυτό η πολιτική χωρίς τον λαό, ή εναντίον του λαού στην πραγματικότητα, είναι μια αντίφαση ορισμών. Να μετουσιώνεις τις μάζες σε έθνος, και το έθνος σε κράτος: αυτός ήταν πάντα ο βαθύτερος στόχος της πολιτικής. Η πολιτική δεν δύναται να διαφθείρει τον χαρακτήρα κάποιου. Οι μόνοι που υποστηρίζουν το αντίθετο είναι εκείνοι οι οποίοι διαφθείρουν την πολιτική με τους δικούς τους ελεεινούς χαρακτήρες.

-Και σήμερα; Τι γίνεται σήμερα;

-Αααα, σήμερα! Δεν είναι πολιτική αυτό το οποίο επιδιώκουν εκεί πάνω. Απλώς κάνουν τις δουλειές τους με τα χρήματα του λαού. Οι λεγόμενοι «πολιτικοί» μας δεν έχουν ουδεμία σχέση με τον λαό.

-Μα τα πράγματα πάνε καλύτερα τώρα, έτσι;

-Καλύτερα; Ω, όχι, με τίποτα. Τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα. Δεν έχουμε πλέον την παραμικρή αίσθηση της Τιμής και του Καθήκοντος. Το φαγητό είναι το μόνο που μας απασχολεί. Αλλά οποιοσδήποτε πουλά την Τιμή του, σύντομα θα χάσει και το φαγητό του.