Δέσποινα των αισθήσεων.

(του Sun Knight)

Νόμιζα πως θα την αντίκρυζα Βαλκυρία στην τελευταία μάχη των ουρανών και απρόσμενα τη συνάντησα νεαρή κυρία σε ένα κοινότυπο γραφείο στη γη. Ωραία και προσεκτική, έξυπνη κι ευγενική, καλλιεργημένη και θηλυκή. Όταν την αναγνώρισα, ασυναίσθητα αναθεώρησα την μεταφυσική του έρωτα και των φύλων και αποκήρυξα τις αιτιολογημένες διδαχές του Σοπεγχάουερ γιά τις γυναίκες. Κεραυνόπληκτος, απαρνήθηκα το πνευματικό δισκοπότηρο και ζήτησα έλεος στον μόνο αληθινό κόσμο των αισθήσεων.

Αχ!... ωραία κυρία δίχως έλεος... Τι δεν θα έκανα γιά να

μονοπωλήσω τις σκέψεις και τα αισθήματά σου. Η καρδιά μου σφίγγεται, το μυαλό θολώνει, το στομάχι πονάει. Σε επιθυμώ σφοδρά με τρόπο ευγενικό αλλά και τρόπο πρόστυχο και ταπεινωτικό. Λάμπει στα μάτια μου ο πόθος, ανάμεσα στα πόδια σου άπληστα να χωθώ.

Όμως, όπως δυστυχώς συνηθίζεται στις ιπποτικές ιστορίες και στα τραγούδια των τρουβαδούρων, η Κυρία ανήκει σε κάποιον άλλον. Κι ενώ εγώ πετώ στα σύννεφα αναζητώντας ευνοϊκούς οιωνούς καρποφορίας και συγκομιδής, ο άλλος πραγματικά την οργώνει και τη σπέρνει στη γη.

Μοναδική παρηγοριά βρίσκω στον καθαρό έρωτα του Δάντη και του Πετράρχη... ανάθεμα στην προβηγγιανή domna, στη Βεατρίκη και τη Λάουρα.

Κρύβομαι από τον ήλιο και προσεύχομαι στη θεά του φεγγαριού να με λυπηθεί και να με σώσει. Γιατί από μαύρος ιππότης των σπαθιών, μεταμορφώνομαι σιγά σιγά σε πολύχρωμο ζονγκλέρ της καρδιάς, ανάξιο λόγου και φαιδρό γελωτοποιό.




Πηγή