Περί Μίσους

Θεωρώ το Μίσος ως ένα αρκετά παρεξηγημένο και υποτιμημένο συναίσθημα. Συχνά έρχεται σε αντίθεση με το υπερεκτιμημένο συναίσθημα της Αγάπης και προβάλλεται ως η έκφραση κατώτερων ενστίκτων του ανθρώπου, γενικότερα ως κάτι «Κακό», πράγμα που δεν αληθεύει σε αρκετές περιπτώσεις.
Το Μίσος μπορεί να νικήσει το Φόβο. Μπορεί να κρατήσει τη φλόγα αναμμένη να σιγοακαίει μέχρι τη λυτρωτική (για πολλούς) ώρα της Εκδίκησης.
Το Μίσος μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει τον κινητήριο μοχλό, την ώθηση για την υπερνίκηση ενός εμποδίου, κατάσταση η οποία πηγάζει από ή/και οδηγεί στη Θέληση για Δύναμη. Αυτή η Θέληση για Δύναμη
αποτελεί και το υπέρτατο Καλό κατά τη Νιτσεϊκή θεώρηση.
Είναι δυνατόν λοιπόν το Μίσος, υπό προϋποθέσεις, να χρησιμοποιηθεί προς όφελος του ατόμου το οποίο βιώνει αυτό το συναίσθημα. Το όλο πράγμα βέβαια προϋποθέτει το άτομο να έχει ήδη κατασκευάσει την προσωπική Ηθική του Πυξίδα, ανεπηρέαστο από δόγματα άλλων κατώτερων ατόμων.