Την υπερνίκηση του οίκτου την κατατάσσω στις ευγενείς αρετές. Με τον τίτλο «Ο πειρασμός του Ζαρατούστρα» επινόησα μια περίσταση όπου μια μεγάλη κραυγή απελπισίας φτάνει στ’ αφτιά του, όπου ο οίκτος τον κυριεύει εξ απροόπτου σαν τελευταίο αμάρτημα και προσπαθεί (σ.σ. εννοεί το συναίσθημα του οίκτου) να τον αποξενώσει από τον εαυτό του. Το να μείνεις κύριος στο σημείο αυτό, το να διατηρήσεις το ύψος της αποστολής σου αμόλυντο από τις πολύ κατώτερες και πιο μυωπικές ενορμήσεις που λειτουργούν μέσα στις λεγόμενες ανιδιοτελείς πράξεις. Αυτή είναι η δοκιμασία, η έσχατη ίσως δοκιμασία, που πρέπει να περάσει ένας Ζαρατούστρα: αυτή είναι η πραγματική απόδειξη της ισχύος του,
(Από το έργο του «Το Λυκόφως των Ειδώλων», εκδ. Νησίδες)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου