Οι κτηνωδίες των Σοβιετικών στο Βερολίνο.

Εν τω μεταξύ το δράμα του άμαχου πληθυσμού συνεχίζεται. Για δυο μέρες και δυο νύχτες θυμάται η Μαργαρίτα Προμέιστ οι ομάδες των Ρώσων εισήρχοντο στο καταφύγειο κλέβοντας και βιάζοντας. Αν οι γυναίκες έφερναν δυσκολίες τις εσκότωναν... Σε ένα και μόνο δωμάτιο βρήκα τα πτώματα 6 ή 7 γυναικών πεσμένα στη γη, στη θέση που τα είχαν βιάσει, όλες μα λειωμένα τα κεφάλια. Και η Μαργαρίτα ακόμα εβιάσθη από ένα νεαρό παρ’όλο που του εφώναξε: «είμαι πολύ γριά για εσένα». Η Μαργαρίτα είδε τρεις Ρώσους να

κρατούν ακίνητη μια νοσοκόμα ενώ ένας τέταρτος την εβίαζε.
Η κατάσταση στα κατάμεστα από τραυματίες νοσοκομεία δεν είναι λιγότερο τραγική. Πολλές από τις νοσοκόμες προτιμούν το θάνατο από την ατίμωση και πέφτουν από τα παράθυρα. Οι τραυματισμένοι στρατιώτες κλείνουν μάτια και αυτιά προσπαθώντας να μην σκέπτονται αυτό που γίνεται γύρω τους. Δεν θέλουν να βλέπουν την φρίκη, δεν θέλουν να ακούν τις κραυγές απελπισίας των γυναικών που βιάζονται. Όσοι από τους ελαφρύτερα τραυματισμένους προσπάθησαν να επέμβουν, πυροβολούνται αλύπητα.



Από το βιβλίο του Θεοδώρου Μανιάτη «Η μάχη του Βερολίνου», εκδ Ελεύθερη Σκέψις.