Ο Friedrich Nietzsche για τον ιερέα.

Όλα τα πράγματα της ζωής είναι έτσι κανονισμένα, ώστε να είναι ο ιερέας παντού απαραίτητος. Σε όλα τα φυσικά συμβάντα της ζωής, στη γέννηση, στο γάμο, στην αρρώστια, στον θάνατο, για να μη μιλήσουμε για τη «θυσία» (για την ώρα του φαγητού), εμφανίζεται το άγιο παράσιτο για να τα αποφυσικοποίησει – στη γλώσσα του: για να τα «αγιάσει»...

(...) Ο ιερέας υποτιμά, βεβηλώνει τη φύση: αυτό είναι το τίμημα της ύπαρξής του. Η ανυπακοή στο Θεό, δηλαδή στον ιερέα, στο «νόμο», παίρνει τώρα το όνομα «αμαρτία». Τα μέσα για «να συμφιλιωθεί κανείς πάλι με τον Θεό» είναι, φυσικά, μέσα που εγγυώνται ακόμα περισσότερο
την υποταγή στον ιερέα: μόνο ο ιερέας «λυτρώνει».

(...) Ο ιερέας δηλαδή ζει από τις αμαρτίες, του είναι απαραίτητο να «αμαρτάνουν» οι άνθρωποι... Ύψιστη πρόταση: «Ο Θεός συγχωρεί εκείνους που μετανοούν» - δηλαδή: εκείνους που υποτάσσονται στον ιερέα.



(Από το έργο του «Το Λυκόφως των Ειδώλων»)