Γράμμα από το Ανατολικό Μέτωπο

(του Φαίδρου Μπαρλά)

Πώς περνούσε μιαν άνοιξη στο Παρίσι ο θρίαμβος!
Μες στις γκρίζες στολές, νικητές παρελάσαμε!..

Όνειρο μου γλυκό μες στα χιόνια,
τα τραγούδια, τ' αρχαία βιβλία...

Μεγαλώσαμε σαν τα παιδιά
που δεν τ' αγαπάει κανείς,
γιατί έχουν κακό χαρακτήρα
και σαν τα μαλώνει ο δάσκαλος
και τα κοιτάν οι κοπέλες
κρύα και αδιάφορα,
αυτά ονειρεύονται νίκες
και στεφάνια από φύλλα χλωρά...

Έμποροι, κλόουν, μαρξιστές διανοούμενοι,
δικηγόροι, τροτέζες, αρτίστες ωχροί,
μας κοιτάν απ' τα δυο πεζοδρόμια
όσο εμείς προχωρούμε
νικητές στο Παρίσι...

Τα βήματά μας στις πλάκες
είν' ένα νέο τραγούδι
ένας νέος ρυθμός.

Ένας νέος ρυθμός, βαρύς και μονότονος,
που ποτέ δεν ακούστηκε ως τώρα
και ποτέ δεν θα πάψει να ακούγεται,
όσο υπάρχουν χώρες ασκλάβωτες,
σύνορα απέραστα, όνειρα ανέγγιχτα:
-Όχι μόνο "ως εδώ", ούτε μόνο "ως εκεί",
μα πιο πέρα και πάντα πιο πέρα!..

Πιο πέρα και πάντα πιο πέρα!-
καρδιά μου, να μην κουραστείς!..