Ο Ηγέτης και η ορθή ανάθεση εξουσιών.

(της Σίτσας Νικηταρά)

Χαρακτηριστικό του Ηγέτη είναι να διακρίνει σε κάθε άτομο τις ικανότητες και να του δίνει την ανάλογη εξουσία:
Στο μυώδη ανεγκέφαλο διδάσκει την τυφλή υπακοή και σεβασμό στους ανώτερους ενώ του αναθέτει την αόρατη δράση
Στον χαρισματικά επικοινωνιακό αναθέτει τις δημόσιες σχέσεις, αφού έχει και αυτός εκπαιδευτεί να μην εκφέρει τη δική του γνώμη, αλλά να συμβουλεύεται τους ανώτερους
Στον Ιδεολόγο, αφού με το παράδειγμά του ο ηγέτης διδάξει την απουσία του εγώ, αναθέτει την Προπαγάνδα και το ιδεολογικό πύρωμα της ψυχής μετατρέποντας τους πιο ταλαντούχους σε αγκιτάτορες.
Στους πάντα χρήσιμους ρουφιάνους αναθέτει την επίβλεψη των ΜΜΕ και των κοινωνικών δικτύων, ώστε να μεταφέρουν

Ο Dr Joseph Goebbels για την Κόκκινη Τρομοκρατία (Βερολίνο, 1932)

Όταν πηγαίνω το βράδυ μέσα από παράμερους, ήσυχους δρόμους βλέπω να γλυστρούν στους τοίχους των σπιτιών μέσα στο σκοτάδι της νύχτας οι κόκκινες συμμορίες του θανάτου. Ποιός θα χάσει αυτή τη φορά πάλι τη ζωή του; Είναι να απελπίζεται κανείς...

(...) Στη συνοικία Μοαμπίτ μαχαιρώθηκε ένα παιδί της Νεολαίας του Χίτλερ. Τον κυνηγούσαν σαν άγριο ζώο μέσα στους δρόμους και κατόπιν μια αποθηριωμένη ύπαρξις του χώνει το μαχαίρι στο στήθος. Το παιδί σέρνεται ακόμα έως μια είσοδο και ζητεί σιγά βοήθεια. Στον ασπρισμένο τοίχο, δίπλα στην πόρτα,φαίνεται ακόμη το ματωμένο χέρι που στηρίχθηκε εκεί θέλοντας να ανορθωθεί γιατελευταία φορά.

(...) Συνοδεύομεν στον τάφο τον δολοφονηθέντα εις την αποικίαν

Ο Arthur Schopenhauer για την μάταιη ικανοποίηση των επιθυμιών.

Κάθε βουλητικό ενέργημα πηγάζει από την ανάγκη, επομένως από πόνο. Με την πλήρωση της ανάγκης ο πόνος σταματά, ωστόσο σε κάθε επιθυμία που έχει εκπληρωθεί αντιστοιχούν τουλάχιστον δέκα ανεκπλήρωτες. (...) Η επιθυμία που εκπληρώθηκε δίνει αμέσως τη θέση της σε άλλη επιθυμία. Η προηγούμενη ήταν πλάνη που την έχουμε πια καταλάβει, η νέα επιθυμία είναι πλάνη που δεν

Εν Έτει 2000

(του Φαίδρου Μπαρλά)

Όταν μεγάλωσε, έμαθε
πως ο πατέρας του
ήταν κι αυτός,
«τη νύχτα εκείνη»,
στο Πολυτεχνείο.
Η θεία του η Λιλή,
ο θείος του ο Μιχάλης,
ήταν κι αυτοί,
«τη νύχτα εκείνη»,
στο Πολυτεχνείο.
Όλοι οι γνωστοί του μπαμπά,
όλες οι γνωστές της μαμάς,
ήταν κι αυτοί,
«τη νύχτα εκείνη»,
στο Πολυτεχνείο…
Τώρα, κάθε πρωί,
καθώς κατηφορίζει την οδό Πατησίων
κι αντικρύζει την καγκελλόπορτα
την κλεισμένη «εις μνήμην».
στριφογυρίζει στο νου του
η ίδια απορία:
«Πώς διάβολο χώρεσαν

όλοι αυτοί εδώ μέσα;…»

Δόξης επί ματαίω μακράν

(του Οδυσσέα Πατεράκη)

Δόξης επί ματαίω μακράν

οι Εχετλαίοι,

θα συνεχίσουν τη σποράν

της γης δι' ήν πολέμησαν.

Κι' οι Κιγκινάτοι

πάλι εις την γην θα σπεύσουν,

τα "επί ματαίω" αφήνοντες στους άλλους

των θριάμβων...

Τα Μαύρα Τάγματα

Ο Σελίν για τις ανούσιες συναναστροφές.

Πάντα φοβόμουν μήπως ήμουν λίγο πολύ κενός, μήπως δεν είχα, κοντολογίς, κανένα σοβαρό λόγο να υπάρχω. Τώρα, βεβαιώθηκα έμπρακτα για το ατομικό μου τίποτα. Σ'αυτό το περιβάλλον, το τόσο
διαφορετικό από εκείνο των ποταπών μου συνηθειών, είχα αυτοστιγμεί διαλυθεί. Ένιωθα πολύ κοντά στο να μην υπάρχω, απλούστατα. Διαπίστωνα λοιπόν, με το που σταματούσαν να μου μιλάνε για πράγματα οικεία, ότι τίποτα πια δεν με εμπόδιζε να βυθιστώ σε μια ακατανίκητη πλήξη, κάτι σαν γλυκερή, τρομακτική ψυχική πανωλεθρία. Ένα σίχαμα.

(Άτιτλο ποίημα νο.3 του Dr Joseph Goebbels από την νουβέλα του «Michael».)

Είμαι ευλογημένος,

Το μαρτύριο εξαφανίζεται εντός μου.

Ξυπνώ,

Αγαπώ και πιστεύω!

Πανίσχυρη λέξη εσύ, λυτρωτή του μαρτυρίου μου,

Σε αρπάζω με τα χέρια μου

Και σε σχηματίζω στον ακτινοβόλο

Φάρο τη εποχής.

Ορθώνομαι, έχω τη δύναμη

Να σηκώσω τους νεκρούς.

Ξυπνούν από ύπνο βαθύ,

Αρχικά λίγοι, έπειτα όλο και περισσότεροι.

Οι γραμμές πυκνώνουν, ένας στρατός αναδύεται,

Ένα έθνος, μια κοινότητα.

Σκέψεις μας δένουν,

Ενωμένοι στην Πίστη,

Σε ισχυρή θέληση

Για νέα σχήματα και τον πλούτο της υπόσχεσης,

Και για αυτό θα σχηματίσουμε το νέο Ράιχ.