Ο Αδόλφος Χίτλερ αρνείται να εγκαταλείψει το Βερολίνο.

(27/4/1945)

"Εγώ πράγματι παραμένω εδώ, για να έχω το ηθικό δικαίωμα να πατάξω κάθε αδυναμία. Αν όχι, δεν θα είχα αυτό το δικαίωμα. Δεν μπορώ να απειλώ τους άλλους συνεχώς, αν έπειτα εγώ στην αποφασιστική στιγμή εγκαταλείπω την πρωτεύουσα του Ράιχ. Πρέπει να εισάγουμε στην Βέρμαχτ έναν κώδικα τιμής. Μια πρωταρχική υποχρέωση η οποία ανέκαθεν υπήρξε στο ναυτικό, πρέπει να ισχύει για κάθε

Περί Ειλικρίνειας και Ευγένειας.

Εκτιμώ την ειλικρίνειά σου, απαιτώ την ευγένειά σου. Σημαντικότατο προσόν η ειλικρίνεια στην προσωπικότητα κάποιου. Πολλοί, στην προσπάθειά τους να είναι ειλικρινείς, γίνονται αγενείς. Είναι δύσκολη η ισορροπία Ευγένειας και Ειλικρίνειας και ο επιτυχής συγκερασμός των δύο αποτελεί δείγμα ανωτερότητας. Επιπλέον, η ευγένεια αποτελεί μια βασική διαφορά ανάμεσα σε ανθρώπους και λοιπά πρωτεύοντα, τα τελευταία γνωστά και ως πιθήκια. Βεβαίως σε συναναστροφές με πιθήκια η ευγένεια, πολλές φορές, αποτελεί απλώς χάσιμο χρόνου. Καλό θα ήταν επομένως να αποφεύγεται εξ'αρχής η ευγένεια απέναντι σε άτομα ανάξια αυτής.

Ο Friedrich Nietzsche για τον οίκτο.

Την υπερνίκηση του οίκτου την κατατάσσω στις ευγενείς αρετές. Με τον τίτλο «Ο πειρασμός του Ζαρατούστρα» επινόησα μια περίσταση όπου μια μεγάλη κραυγή απελπισίας φτάνει στ’ αφτιά του, όπου ο οίκτος τον κυριεύει εξ απροόπτου σαν τελευταίο αμάρτημα και προσπαθεί (σ.σ. εννοεί το συναίσθημα του οίκτου) να τον αποξενώσει από τον εαυτό του. Το να μείνεις κύριος στο σημείο αυτό, το να διατηρήσεις το ύψος της αποστολής σου αμόλυντο από τις πολύ κατώτερες και πιο μυωπικές ενορμήσεις που λειτουργούν μέσα στις λεγόμενες ανιδιοτελείς πράξεις. Αυτή είναι η δοκιμασία, η έσχατη ίσως δοκιμασία, που πρέπει να περάσει ένας Ζαρατούστρα: αυτή είναι η πραγματική απόδειξη της ισχύος του,