Ο Arthur Schopenhauer για τον ποιητή.

Επομένως ο ποιητής μπορεί να εξυμνεί εξίσου θαυμάσια τόσο την ηδονή όσο και τον μυστικισμό, να γράφει κωμωδίες ή τραγωδίες να αναπαριστά χυδαία η ευγενικά συναισθήματα ανάλογα με την ψυχική του διάθεση και την κλίση του. Κανείς δεν μπορεί να επιβάλλει στον ποιητή να είναι ευγενής, ανώτερος, ηθικός, ευσεβής και χριστιανός, να

Ο Συναγωνιστής

1918
Στάθηκες, με τον πυροβολημένο, τσακισμένο βραχίονα σου, το γκρίζο κράνος στο μπανταρισμένο κεφάλι σου, το στήθος σου καλυμμένο με σιδηρούς σταυρούς , στάθηκες μπροστά από τα ήρεμα γραφεία, δίνοντας την προφορική εξέταση για το βαθμό γυμνασίου σου. Επειδή δεν ήξερες λίγους αριθμούς, αποφάσισαν ότι δεν έπρεπε να περάσεις.

Η απάντησή μας ήταν: Επανάσταση!


1920
Oι δυο μας ήμασταν έτοιμοι να παραδοθούμε στην διανοητική μας κατάρρευση. Αλλά σταθήκαμε όρθιοι, ο ένας με την βοήθεια του άλλου και μονάχα ελάχιστα σκοντάψαμε.

Η απάντηση μου ήταν: Περιφρόνηση!


1923
Προκάλεσες το πεπρωμένο σου σε μονομαχία. Όλα ή Τίποτα! Αλλά ήταν ακόμα πάρα πολύ νωρίς. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο έπεσες θύμα.

Μην καθυστερείς την Εκδίκηση.

(Χαγκακούρε, Βιβλίο 1ο, Διδαχή 55)

(...) Ακόμα κι αν είναι σίγουρο ότι θα νικηθείς, η επίθεσή σου ξεπληρώνει το χρέος για εκδίκηση. Και, για να το κάνεις, δεν χρειάζεται ούτε σοφία ούτε τεχνική. Οι δυνατοί δε σκέφτονται πράγματα όπως η νίκη ή η ήττα. Αδιαφορούν για τα προσχήματα και ορμούν παράτολμα καταπάνω στο θάνατο. Και τότε ακριβώς είναι που ο πραγματικός τους εαυτός ξαναρχίζει να ζει.

Άκανθες

Άκανθες ολάνθιστες στηλώνονται μπροστά μου,

ακόμα και τα ρόδα εδώ αρνούνται το άρωμά τους.

Στα τέσσερα ως σέρνομαι οσμίζομαι τη σήψη.

Ξερό το χώμα σκίζει τα γόνατά μου.

Ψάχνω ανθρώπους μέσα τους το σκότος να ξυπνήσω,

αυτό που έχουν στο αίμα τους μα να ματώσουν τρέμουν.

Όμως αυτή η ερημιά, άκανθες μόνο θρέφει

με σάρκες όσων διάβηκαν την κόλαση της λήθης.

Invocation To Misery

(του Percy Bysshe Shelley, 1792-1822)

Ο Σελίν για την "άφιξη στην άκρη".

(...) Είχε κι αυτός φτάσει στην άκρη. Δεν μπορούσες να του πεις τίποτα πιά. Έρχεται μια στιγμή που'σαι ολομόναχος, όταν φτάνεις στην άκρη όλων όσα μπορούν να σου συμβούν. Είναι η άκρη του κόσμου. Η ίδια η λύπη,η δικιά σου, δεν σου ανταποκρίνεται πια τίποτα, και πρέπει τότε να γυρίσεις πίσω, ανάμεσα στους ανθρώπους, όποιοι κι αν είναι. Δεν κάνεις τον

O Alain de Benoist για τον "τελευταίο άνθρωπο".

Ο "τελευταίος άνθρωπος" είναι αυτός που "ζει πιο πολύ", γιατί είναι αυτός που διακινδυνεύει λιγότερο. Δεν μετρά την αξία της ζωής με την έντασή της (όπως ο Ήρωας) αλλά με τη διάρκειά της. Δεν αναρωτάται τι θα μπορούσε να δώσει στη ζωή (όπως ο Ήρωας), αλλά τι θα μπορούσε να πάρει από αυτήν. Οι "τελευταίοι άνθρωποι" είναι οι "μετριότητες" του Μοντερλάν, οι "παλιάνθρωποι" του Ζαν Πωλ Σάρτρ. Είναι οι "άνθρωποι - πυγμαίοι" προσεκτικοί στο να προφυλαχθούν από κάθε συγκίνηση, να προφυλαχθούν

Ο Arthur Schopenhauer για τον θάνατο.

Ο θάνατος είναι το οδυνηρό λύσιμο του κόμπου που σχηματίστηκε από τη γέννηση με την ηδονή. Είναι η βίαιη καταστροφή του θεμελιώδους λάθους του είναι. Η έξοδος από τη μεγάλη πλάνη της ζωής. (...)

Δάση Φωτιάς και Χρυσού.

Ο Ιωάννης Συκουτρής για την αριστοκρατικότητα του Ηρωικού Ανθρώπου.

Μα ο ηρωικός άνθρωπος αγνοεί την ζηλοτυπίαν. Και είναι φυσικόν, αφού διατηρεί ζωντανά και καθαρά τα χαρίσματα του γνησίου αριστοκράτου: την μοναξιά του, το αίσθημα της ανεπιμειξίας, το θάρρος και την ικανότητα προς την περιφρόνησιν, τας μακροχρονίους αφοσιώσεις, την αρχοντικήν μεγαλοδωρίαν. Προ παντός το αίσθημα της προσωπικής τιμής, ενώπιον της οποίας όλα τ' άλλα, πλούτος και μόρφωσις, εξουσία και υγεία, είν' ένα μηδέν.

Εθνικοσοσιαλισμός- φυλετισμός-φυσιολατρεία

(της Ειρήνης Μ.)

Διαβάζοντας το βιβλίο του August Kubizek “The young Hitler I knew”, σχετικά με την φιλία που διατηρούσε ο ίδιος με τον Αδόλφο Χίτλερ στα νεανικά του χρόνια, συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά, μέσα από την περιγραφή του χαρακτήρα και των συνηθειών του νεαρού Χίτλερ, πόσο κοντά στην φύση ένιωθε ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε τον εθνικοσοσιαλιστικό τρόπο ζωής. Ο άνθρωπος που, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς ,δεν επινόησε τον Εθνικοσοσιαλισμό αλλά εξέφρασε μέσω αυτού, τους θεμελιώδεις Νόμους της Φύσεως.

Ανάμεσα σε άλλες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες ο Kubizek αναφέρει : «..το περπάτημα ήταν η μόνη άσκηση που έμοιαζε ελκυστική στον Χίτλερ. Συνηθίζαμε να εξερευνούμε τα περίχωρα του Linz προς όλες τις

Χαγκακούρε και Έρωτας.

Το Χαγκακούρε δίδει κατευθύνσεις για καθετί που ενδέχεται να συναντήσει ο Πολεμιστής (Μπούσι) στην ζωή του. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να μείνει εκτός της διδασκαλίας και ο Έρωτας. Το Χαγκακούρε πραγματεύεται τον ρομαντικό, τον "κρυφό έρωτα", θεωρώντας με απόλυτη βεβαιότητα ότι μόλις ο έρωτας εκμυστηρευθεί, συρρικνώνεται σε μέγεθος. Ο αληθινός έρωτας κορυφώνεται στην υψηλότερη και ευγενικότερή του μορφή του όταν κάποιος παίρνει το μυστικό του στον τάφο, σε αντίθεση με την πρακτική της Δύσης, όπου η ενέργεια που γεννιέται από τον έρωτα, ποτέ δεν επιτρέπεται να συσσωρευθεί στα εσώψυχά μας, αλλά ακτινοβολείται προς τα έξω.

Αυτός ο Αληθινός Έρωτας αντικατοπτρίζεται στο περιεχόμενο ενός

Ο Αδόλφος Χίτλερ αρνείται να εγκαταλείψει το Βερολίνο.

(27/4/1945)

"Εγώ πράγματι παραμένω εδώ, για να έχω το ηθικό δικαίωμα να πατάξω κάθε αδυναμία. Αν όχι, δεν θα είχα αυτό το δικαίωμα. Δεν μπορώ να απειλώ τους άλλους συνεχώς, αν έπειτα εγώ στην αποφασιστική στιγμή εγκαταλείπω την πρωτεύουσα του Ράιχ. Πρέπει να εισάγουμε στην Βέρμαχτ έναν κώδικα τιμής. Μια πρωταρχική υποχρέωση η οποία ανέκαθεν υπήρξε στο ναυτικό, πρέπει να ισχύει για κάθε

Περί Ειλικρίνειας και Ευγένειας.

Εκτιμώ την ειλικρίνειά σου, απαιτώ την ευγένειά σου. Σημαντικότατο προσόν η ειλικρίνεια στην προσωπικότητα κάποιου. Πολλοί, στην προσπάθειά τους να είναι ειλικρινείς, γίνονται αγενείς. Είναι δύσκολη η ισορροπία Ευγένειας και Ειλικρίνειας και ο επιτυχής συγκερασμός των δύο αποτελεί δείγμα ανωτερότητας. Επιπλέον, η ευγένεια αποτελεί μια βασική διαφορά ανάμεσα σε ανθρώπους και λοιπά πρωτεύοντα, τα τελευταία γνωστά και ως πιθήκια. Βεβαίως σε συναναστροφές με πιθήκια η ευγένεια, πολλές φορές, αποτελεί απλώς χάσιμο χρόνου. Καλό θα ήταν επομένως να αποφεύγεται εξ'αρχής η ευγένεια απέναντι σε άτομα ανάξια αυτής.

Ο Friedrich Nietzsche για τον οίκτο.

Την υπερνίκηση του οίκτου την κατατάσσω στις ευγενείς αρετές. Με τον τίτλο «Ο πειρασμός του Ζαρατούστρα» επινόησα μια περίσταση όπου μια μεγάλη κραυγή απελπισίας φτάνει στ’ αφτιά του, όπου ο οίκτος τον κυριεύει εξ απροόπτου σαν τελευταίο αμάρτημα και προσπαθεί (σ.σ. εννοεί το συναίσθημα του οίκτου) να τον αποξενώσει από τον εαυτό του. Το να μείνεις κύριος στο σημείο αυτό, το να διατηρήσεις το ύψος της αποστολής σου αμόλυντο από τις πολύ κατώτερες και πιο μυωπικές ενορμήσεις που λειτουργούν μέσα στις λεγόμενες ανιδιοτελείς πράξεις. Αυτή είναι η δοκιμασία, η έσχατη ίσως δοκιμασία, που πρέπει να περάσει ένας Ζαρατούστρα: αυτή είναι η πραγματική απόδειξη της ισχύος του,

Επιβάλλοντας τον Ελιτισμό.

Εάν δεν κατηγοριοποιείς και, κατ'επέκταση, δεν ιεραρχείς τα άτομα γύρω σου τότε αυτομάτως αδικείς τους Άριστους και τους στερείς το όλο νόημα της υπάρξεώς τους.

Παραίτηση

Σιγά σιγά
Πίστεψε κι η ίδια
Πως είναι νεκρή.
Γιατί έτσι της είπαν.
Γιατί έτσι την βόλευε κι εκείνη.

Η ηρωική απογοήτευση στα τελευταία λόγια του Yukio Mishima.

Ο Μισίμα απευθύνεται σε αξιωματικούς και οπλίτες του Ιαπωνικού Στρατού, έχοντας καταλάβει με την ομάδα του ένα φρούριο και προσκαλώντας όλους να συνδράμουν στο Πνευματικό του Πραξικόπημα:
" Είστε άνδρες εσείς; Είστε μπούσι εσείς; Είστε πολεμιστές εσείς;;;
Απευθύνομαι σε εσάς! Ακούστε με! Δεν θα έρθει κανείς μαζί μου; Κανείς;;;
... Βλέπω πως δεν ξεσηκώνεστε. Δεν θα κάνετε τίποτα.
Έχασα ο,τι όνειρο είχα για εσάς...
Τώρα θα χαιρετήσω τον Αυτοκράτορα...! "

Ο Ιωάννης Συκουτρής για την τραγικότητα του Ηρωικού Ανθρώπου.

Και εδώ ακριβώς κείται η τραγικότης του ηρωικού ανθρώπου. Ριζωμένος είναι βαθύτατα εις το παρελθόν, του οποίου είναι το εκλεκτότερον κάρπισμα, μέσα του συμπυκνώνει εις μοναδικόν βαθμόν εντάσεως το παρόν- και όμως αρνείται το παρόν και το μάχετ' εν ονόματι του μέλλοντος, το οποίον ζη ο ίδιος προληπτικώς μόνον ως πραγματικότητα μέσα του. Και το μάχεται με τα όπλα και την ρώμην της ψυχής του, που είναι του παρόντος όπλα και ρώμη, το οποίον κατ' αυτόν τον τρόπον χρησιμοποιεί ταυτοχρόνως και καταπολεμεί. Έτσι τοποθετεί ο ίδιος τον εαυτόν του, εκλέγων ούτως ειπείν το επικινδυνότερον σημείον, μέσα εις την ορμήν και την οργήν παντοδαπών συγκρούσεων. Συγκρούσεων προς τους συγχρόνους του,

Ο Arthur Schopenhauer για την ψυχική γαλήνη.

Γενικά, μόνο με τον εαυτό του μπορεί κανείς να είναι σε τέλεια αρμονία. Με τον φίλο ή την ερωμένη του όχι γιατί οι διαφορές του χαρακτήρα και της διάθεσης προκαλούν πάντα κάποια, μικρή έστω, δυσαρμονία. Κατά συνέπεια, την αληθινή, τη βαθειά ψυχική γαλήνη και την τέλεια συναισθηματική ηρεμία, που μετά την υγεία είναι το ανώτατο αγαθό πάνω στη γη, μόνο στη μοναξιά μπορεί κανείς να

Ο πειθήνιος χαρακτήρας υπονομεύει τον ανδρισμό σου.

(Χαγκακούρε, Βιβλίο 2ο, Διδαχή 46η)

"(...) Καθώς παρακολουθούσα τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονταν, παρατήρησα ότι όλοι σχεδόν είχαν χαμηλωμένο το βλέμμα. Αυτό οφείλεται στο ότι ο χαρακτήρας τους έγινε πειθήνιος, σαν υποταγμένος. Αν δεν έχεις δυναμισμό και υψηλό ηθικό, δεν μπορείς να εξακοντίσεις ένα δόρυ.

Εάν είσαι σεμνός, σοβαρός, και καθώσπρέπει στα πάντα, περιορίζεις την καρδιά σου και δεν μπορείς να λειτουργήσεις ως άνδρας. Πρέπει να αισθάνεσαι εκρηκτικό δυναμισμό, σαν τεντωμένη χορδή τόξου, και φορές-φορές να γίνεσαι πομπώδης - μόνο τότε μπορείς να εκπληρώσεις τα καθήκοντα ενός μπούσι (πολεμιστή)."

O Edgar Allan Poe για την παράνοια, την ιδιοφυΐα, και τους ονειροπόλους.

"Βαστώ από γενιά διάσημη για τη δύναμη της φαντασίας της και τους φλογερούς της έρωτες. Οι άνθρωποι με είπαν τρελό. Μα δεν έχει ακόμα λυθεί το ζήτημα, αν η τρέλα είναι ή δεν είναι η υπέρτατη νοημοσύνη, αν ένα μεγάλο μέρος από ο,τι είναι υπέροχο, αν ο,τι ανεξαίρετα είναι βαθυστόχαστο, δεν πηγάζει από μια αρρωστημένη διάνοια, από μια ιδιότυπη νοοτροπία, που έχει αναπτυχθεί εις βάρος της γενικής διανόησης. Όσοι ονειροπολούν στο διάστημα της μέρας, γνωρίζουν πολλά πράγματα, που διαφεύγουν σε όσους ονειρεύονται

Καυκάσια Έπη.

...The river flows and we will drown

In snow that's falling to the ground

Tossed and torn without a sound...

Γιατί απέτυχε ο Εθνικοσοσιαλισμός στην Ελλάδα;

Οι λόγοι για τους οποίους ο Εθνικοσοσιαλισμός δεν βρήκε απήχηση στην Ελλάδα περιγράφονται από την αναφορά που είχε συντάξει ο Γερμανός Πρέσβης Άιζενλορ προς το Υπουργείο Εξωτερικών της χώρας του: "... οι αντικομουνιστικές, φασιστικές και εθνικοσοσιαλιστικές ελληνικές οργανώσεις είναι κατακερματισμένες και η ανάπτυξή τους εμποδίζεται από τη φυσική απειθαρχία του λαϊκού χαρακτήρα, την τάση να λένε πολλά λόγια και την αντίθεσή τους προς δυναμικής μορφής δράση. Ο ελληνικός

Το πέρασμα στην Άβυσσο.

Όποια μέθοδο κι αν χρησιμοποιήσει κανείς για το πέρασμα στην Άβυσσο, ουσιαστικά πρέπει να αναμένει ένα εκ τριών αποτελεσμάτων. Πρώτον, το άτομο ενδέχεται να αποτάξει την Σκοτεινή Αναζήτηση. Δεύτερον, οι ενέργειες οι οποίες θα αντιμετωπίσει μπορεί να έχουν δραματικό έως καταστρεπτικό αντίκτυπο στον ψυχικό κόσμο του. Τρίτον, το άτομο δύναται να περάσει στην Άβυσσο επιτυχώς αποκτώντας τη Γνώση.

Η πρώτη περίπτωση, αυτή της αποκήρυξης, συμβαίνει όταν το άτομο αποκτήσει Γνώση την οποία δεν μπορεί να διαχειριστεί (του πέφτει «πολλή» κοντολογίς). Η πραγματικότητα για το άτομο έχει πλέον αλλάξει: όλα παραμένουν ίδια στον γύρο κόσμο αλλά ο Μύστης βλέπει πλέον τα πράγματα με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Ένα απλό παράδειγμα