"Βαστώ από γενιά διάσημη για τη δύναμη της φαντασίας της και τους φλογερούς της έρωτες. Οι άνθρωποι με είπαν τρελό. Μα δεν έχει ακόμα λυθεί το ζήτημα, αν η τρέλα είναι ή δεν είναι η υπέρτατη νοημοσύνη, αν ένα μεγάλο μέρος από ο,τι είναι υπέροχο, αν ο,τι ανεξαίρετα είναι βαθυστόχαστο, δεν πηγάζει από μια αρρωστημένη διάνοια, από μια ιδιότυπη νοοτροπία, που έχει αναπτυχθεί εις βάρος της γενικής διανόησης. Όσοι ονειροπολούν στο διάστημα της μέρας, γνωρίζουν πολλά πράγματα, που διαφεύγουν σε όσους ονειρεύονται
μόνο τη νύχτα.Στους θαμπούς οραματισμούς τους αποκαλύπτεται μπροστά τους μια φευγαλέα θέα της αιωνιότητας, κι αναριγούν, ξυπνώντας, στην ιδέα πως είχαν βρεθεί στο χείλος του μεγάλου μυστικού. Στ'αρπαχτά, μαθαίνουν κάτι από τη σοφία, που είναι επ'αγαθώ, και περισσότερα από τις γνώσεις, που είναι επί κακώ. Εισδύουν ωστόσο δίχως τιμόνι και πυξίδα στον απέραντο ωκεανό του "άφατου φωτός"..."
(Από το διήγημά του "Ελεονόρα", Αλλόκοτες Ιστορίες, εκδ. Πέλλα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου