Ο Σελίν για τις ανούσιες συναναστροφές.

Πάντα φοβόμουν μήπως ήμουν λίγο πολύ κενός, μήπως δεν είχα, κοντολογίς, κανένα σοβαρό λόγο να υπάρχω. Τώρα, βεβαιώθηκα έμπρακτα για το ατομικό μου τίποτα. Σ'αυτό το περιβάλλον, το τόσο
διαφορετικό από εκείνο των ποταπών μου συνηθειών, είχα αυτοστιγμεί διαλυθεί. Ένιωθα πολύ κοντά στο να μην υπάρχω, απλούστατα. Διαπίστωνα λοιπόν, με το που σταματούσαν να μου μιλάνε για πράγματα οικεία, ότι τίποτα πια δεν με εμπόδιζε να βυθιστώ σε μια ακατανίκητη πλήξη, κάτι σαν γλυκερή, τρομακτική ψυχική πανωλεθρία. Ένα σίχαμα.