Ο Friedrich Nietzsche για τους «καλούς» και «άγιους» ανθρώπους.

Η έννοια του «Θεού» επινοήθηκε ως έννοια αντίθετη προς τη ζωή (...) 

Η έννοια του «επέκεινα», του «αληθινού κόσμου», επινοήθηκε για να υποτιμήσει τον μόνο κόσμο που υπάρχει (...)

Η έννοια της «ψυχής», του «πνεύματος» και τελικά της «αθάνατης ψυχής» επινοήθηκαν για να περιφρονήσουν το Σώμα, για να το κάνουν άρρωστο – «άγιο» (...)

Η έννοια της «αμαρτίας» επινοήθηκε μαζί με το όργανο βασανιστηρίων που της ταιριάζει, την «ελεύθερη θέληση», προκειμένου να δημιουργήσει σύγχυση στα ένστικτα, να κάνει δεύτερη φύση τη δυσπιστία απέναντι στα ένστικτα! (...)

Τέλος – κι αυτό είναι το φοβερότερο – η έννοια του «καλού» ανθρώπου σημαίνει ότι τάσσεται κανείς με ό,τι είναι αδύναμο, άρρωστο, αποτυχημένο, με ό,τι υποφέρει από μόνο του – με ό,τι πρέπει να ΕΚΛΕΙΨΕΙ !

Από το έργο του «Το Λυκόφως των Ειδώλων».