Μόνο σε άτομα με εντελώς ξεχωριστό πνεύμα-αυτά που συνήθως χαρακτηρίζονται μεγαλοφυή-το κέντρο βάρους της υπόστασής τους εντοπίζεται μέσα τους. Γιατί μόνο τέτοια άτομα καταγίνονται εξ ολοκλήρου και κατά απόλυτο τρόπο με το Είναι και την ουσία των πραγμάτων, προσπαθώντας να εκφράσουν διαμέσου της τέχνης, της ποίησης ή της φιλοσοφίας-ανάλογα με την ατομική τους κατεύθυνση-τη βαθύτητα με την οποία τα προσεγγίζουν. Έτσι λοιπόν μόνο για μιας τέτοιας λογής άτομο η ανεμπόδιστη ενασχόληση με τον εαυτό του, με τις σκέψεις και τα έργα του, αποτελεί επιτακτική ανάγκη, η μοναξιά του είναι κάτι ευπρόσδεκτο, ο ελεύθερα διαθέσιμος χρόνος ύψιστο αγαθό, ενώ όλα τα άλλα τα θεωρεί περιττά, συχνά μάλιστα αποτελούν για αυτόν , αν υπάρχουν, μόνο βάρος. Μονάχα για έναν τέτοιον
άνθρωπο επομένως μπορούμε να πούμε ότι το κέντρο της υπόστασής του βρίσκεται εξ ολοκλήρου μέσα του.
Από τα παραπάνω γίνεται επίσης κατανοητό ότι οι εξαιρετικά σπάνιοι άνθρωποι αυτού του είδους, ακόμη και όταν έχουν έξοχο χαρακτήρα, δεν διακρίνονται για εκείνον τον βαθύτερο, τον δίχως περιορισμούς σύνδεσμο με τους φίλους, με την οικογένεια, με την κοινωνία, ο οποίος χαρακτηρίζει ορισμένους από τους άλλους ανθρώπους.
Μόνο όποιος ξεπεράσει τον φόβο της περιθωριοποίησης, μπορεί να γίνει ξεχωριστός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιότι υπό το κράτος του φόβου αυτού, ο άνθρωπος λειτουργεί με το τεκμήριο της «κοινής λογικής», δέχεται ως ορθή την επικρατούσα λογική
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και ο φόβος αυτός μπορεί να φτιάχνει κοινωνίες, παράγει όμως κοινούς ανθρώπους.
Αγαπητέ Σταύρο διαφωνώ απολύτως. Το κείμενο, με το οποίο συμφωνώ βεβαίως, υποστηρίζει πως οι ξεχωριστοί άνθρωποι ανήκουν στο "περιθώριο" και μάλιστα, συνήθως, αυτονοήτως. Το να ανήκεις βέβαια στο "περιθώριο" δεν σε κάνει αυτομάτως ξεχωριστό άτομο. Πιστεύω καταλαβαίνεις τη διαφορά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να το θέσω αλλιώς: Συμφωνώ απολύτως με τα γραφόμενά σου, εάν αυτά διαβαστούν ανάποδα.
Προφανώς μετέφρασες ανάποδα το σχόλιο μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ άποψη μου ευθυγραμμίζεται απολύτως με το αρχικό κείμενο.
Προσπάθησα με "ψυχαναλυτική" διάθεση, να προσεγγίσω την αιτία, που η μεν κοινωνία περιθωριοποιεί, ο δε "ξεχωριστός" αποδέχεται την περιθωριοποίηση του.
Πολύ καλό κείμενο. Πράγματι, Άριστος, στο Πνεύμα ιδίως, αυτομάτως συνεπάγεται διαχωρισμός του εαυτού σου από την μάζα. Είναι αστείο διότι είναι αυτονόητο, τελείως αυτονόητο. Πώς δύναται ένας Άξιος να πιεί έστω και έναν καφέ με έναν απόλυτο καταναλωτικό μαζάνθρωπο, ο οποίος όταν δεν σκέφτεται με το πέος ή την στομάχα του, λαμβάνει την φιλαθλική ντόπα από την Μαρινάκης ή Μελισσανίδης Α.Ε.; Το απόλυτο δράμα ενός τέτοιου Ανθρώπου είναι ότι σήμερον αποτελεί βοή εν τή ερήμω, έχοντας την αναρρίχηση στην εταιρική χρηματική ιεραρχία του τόκου και του χρήματος ως την μοναδική ""αξία"" διέξοδό του και δήθεν εκμετάλλευση του Χαρίσματός του ενώ αποτελεί επί της ουσίας θάνατο, με τα χειροκροτήματα πλήθος γραικύλων και "υπερήφανων" φίλων και συγγενών από κάτω. Ο Άξιος φαίνεται πάντοτε. Όμως το να φανεί δεν λέει τίποτα. Σαν να λες "Ο Ήλιος λάμπει και είναι ζωογόνος", αυτονόητο. Δεν μετέχει όμως στα κοινά. Ο Φιλελευθερισμός της μάζας τον τσακίζει, καθώς το πλήθος πάντοτε τον μισεί, τον ζηλεύει και σκοτώνεται να τον φάει. Εκείνος δε, εάν επιζήσει το Πνεύμα του την θανατηφόρα "φιλελευθεροποίησή"(αστικοποίηση) του δηλαδή την απορρόφησή του από τον εκφυλισμό, την ηδονή και το χρήμα, θα ζει για πάντα στο "περιθώριο". Είναι Ευλογημένος μα συνάμα και Καταραμένος. Είναι ο μοναδικός μαζί με ελαχίστους ομοίους του που δύνανται να αλλάξουν τα πάντα προς όφελος του Λαού τους για το καλλίτερο, όμως είναι δυστυχώς ανήμποροι να το κάνουν. Πρέπει να περιμένουν την αποδοχή τους από τις μάζες ή τα κάγκελα της φυλακής εάν τολμήσουν μόνοι των.
ΑπάντησηΔιαγραφή